ڏھَن شعرن جو مجموعو
اڄ جو غزل
سونھن سان پنھنجو جڏھن سھڪار ٿي پيو
سونھن سان پنھنجو جڏھن سھڪار ٿي پيو،
عقل کان بس نابري انڪار ٿي پيو.
مرڪ ڪنھنجي موٽ ۾ مرڪيو ھو مون،
اِئين پنھنجي عشق جو اظھار ٿي پيو.
تو حويليءَ جي دريءَ مان پئي ڏٺو،
مون سڪايل جو تہ بس ديدار ٿي پيو.
بند اکين ۾ سوين سپنا تنھنجا،
اڻ ڏٺو توسان تہ ڄڻ اقرار ٿي پيو.
تو جڏھن سرگوشيءَ ۾ ڳالهايو،
شرنائيءَ تي سر اُھو ملهار ٿي پيو.
جنھن بہ تنھنجي سونھن جي ساراھ ڪئي،
شاھ، سانگي، سو حمل، منٺار ٿي پيو.
ڪنھن چيو ٿا ڪنڌ گھرجن قرب ۾،
سر ”حَسن“ ھٿ تي رکي نروار ٿي پيو.
شاعرِيءَ جِي ڳَنڍ
ھيٺين مان صحيح جواب جي چونڊ ڪريو
ھي شعر ڪنھن جو آھي؟
بادل بہ هٽي ويندا پڻ باک ڦُٽي پوندي،
تون مرڪ ڇنڊي منھن تان کڻ ڪارن وارن کي.

حليم باغي

ايوب کوسو
