گهڻو پسند ڪيل شعر
دوزخ مان جو نئن ڇلي، ڪَک پن ٿي ويا رنج،
نڪتيون تنھنجون ڳالھڙيون، جئن پاڻيءَ تي ھنج.
نيڻن مان جو نئن ڇلي، ڪک پن ٿي ويا رنج،
نڪتيون تنھنجون ڳالھڙيون، جئن پاڻيءَ تي ھنج.
ان کي تنھنجيءَ پريت جي، پڃڙي جي آ ھير،
من جي مئنا ٿي اچي، اڏري سانجھ سوير.
بک تي نڪتي باک ۽، ڏک ۾ گذريو ڏينھن،
ڇڏ ھي سک جون ڳالھڙيون، پنھنجو ڪھڙو نينھن!
پھتو من ۾ پار کان، جيئن ڇوليءَ جو ڇوھہ،
ويجهي آئي جو ڪنڌي، ماٺو ٿي ويو موھہ.
ھي ڌرتيءَ جي ڌرتتي، تتو ھانءُ ھي ھاءِ!
ڪنھن جي چڳ جي ڇانو ۾، ويھي رھہ پل لاءِ.
پڇو پيون ڇا پاڙي واريون، ڀلا اسان جي بات،
چڙي ويو آ چنڊ اسان سان، رسي وئي آ رات.
پري ھلي ڪجھ پريت ورھايون، جيءُ لڳايون جهٽ،
ھلو تہ سائين ڪنھن ڪڪريءَ تي، کڻي ھلون ھيءَ کٽ.
سڄڻ نہ آيو ساوڻ آيو، مٺو اسان کي مينھن،
بادل برسيا نيڻ نہ ترسيا، نار وھايا نينھن.
ڦري گهري ھن ڦلواڙيءَ ۾، جڏھن بہ کڻندينءَ نيڻ،
پن پن ڏيندءَ پيار اسان جا، وڻ وڻ ڏيندءِ ويڻ.
مٺڙا مٺڙا ماڻهو، تن جا پيارا پيارا نانو،
آيا، ڇايا منھنجي من تي، جيئن ڪڪريءَ جي ڇانو.
بسنت رت جي باک ڦٽي آ، ڏکيو لڳي ھي ڏينھن،
پريت پراڻيءَ ليءِ ڇو روئون، نئون ڪيون ڪو نينھن.
ڪير نبيري جڳ جا جهڳڙا، تون بہ ٿيو آن تنگ،
ھل تہ اياز ھلون اڄ نڪري، ڪنھن سھڻيءَ جي سنگ.
اڙي اسانکي وجهي وڇوڙو، گھڙيءَ گھڙيءَ ۾ گھاءُ،
ڪڏھن اسان وٽ آءُ، الا تون کلي اسان سان کاءُ.