گهٽيل موسمن ۾ ڪيون سين تنوارون.
مگر ڪونہ موٽيون اسان ڏي بھارون.

غريبن جي ڪارڻ حشر آھي ڪيڏو،
کپي ڍل ۾ ساريون وڃن ٿيون پگهارون.

سڄو ئي تہ ماحول آھي اثر ۾،
ڏجن ڪنھن بہ ماڻھوءَ کي ڪھڙيون ميارون.

ڇڏي جي وڃي ڪو اڌوري سفر ۾،
ڪجن تنھن جون ڪھڙيون گلائون پچارون.

اسان سان ھي قسمت ڪيو کيل ڪھڙو،
پيون ڄڻ تہ سينو وڍين ٿيون ترارون.

ھتي ڪير ڪنھن جو نہ آھي نويده!
اسان پوءِ بہ تولئہ ڪيون ھن سنڀارون.